Do as the locals do

Overal in Rwanda lopen mensen langs en over de weg, waar je ook kijkt, ook al is er geen huis in de buurt, toch lopen er mensen. De meeste mensen hier zijn arm en hebben geen geld voor de bus of de brommertaxi of de fietstaxi, en bijna niemand heeft hier een auto. Daarom lopen er zoveel mensen.

Met mama ga ik wel vaak met de bus, vooral als we helemaal naar de stad gaan. Maar mama wil ook wel eens een uurtje met mij lopen en dan lopen we altijd naar Kisimenti. Dat is een andere wijk in Kigali waar ook heel veel winkels zijn en waar je bijvoorbeeld lekkere worstjes kunt kopen en bruin brood. Er is ook een hotel met een speeltuin, en meestal ook lekker ijs. Soms krijg ik blaren op mijn voeten van het lopen. Mama zegt dat dat door de warmte en het zweet komt. Soms doen we er een pleister op, als het heel erg pijn doet.

Vandaag lopen we eerst over het trapje van zandzakken dat papa nog eens tijdens een umuganda gemaakt heeft, langs het huis dat nog niet af is en dat van bovenaf wel een spelletje ’stenen in de bakjes gooien ‘ lijkt, langs het gezondheidscentrum van Kimironko waar heel veel mevrouwen met baby’s in de buik staan, en langs het huis van Paul en Nicole en Daniel en Theo. ’Maar die zijn nu in Engeland he, mam?’ Bij het koffierestaurantje waar in het voorjaar de kok zijn been gebroken had toen het plafond naar beneden gevallen was, komen we op de asfaltweg, en dan lopen we langzaam naar beneden de heuvel af.

Onderweg praat een bruine mevrouw Nederlands tegen ons, Ze zegt tegen mama dat ze in Nederland naar school geweest is, maar nu weer terug is in Rwanda. Ik heb hier nog nooit met een bruine mevrouw Nederlands gepraat! Het is heel grappig dat ze ‘tot ziens’ zegt. Even later lopen we langs een klerenwinkel waar de paspoppen blank zijn, net als wij. We vragen aan de meneer van de winkel waarom hij ze niet bruin verft. Hij vindt dat wel een goed idee, en hij zegt dat ze in Rwanda nog geen paspoppen kunnen maken, en dat ze ze daarom kopen in landen waar veel blanke mensen wonen. Ik vraag aan mama of eksters meer van asfalt of zandwegen houden. Ik denk van zandwegen, omdat daar meer elektriciteitsdraden zijn waar ze op kunnen zitten, en dat er ook meer blinkende dingen zijn die ze mooi vinden.

We lopen ook langs het restaurantje waar Alan en Carmella gegeten hebben, en langs het stadion, waar Simon werkt en waar nu niets te doen is. En dan zijn we al op Kisimenti bij het hotel met de speeltuin, en bestellen we passievruchtsap en ijs. Het is heel lekker! De schommels zijn eerst nog een beetje heet, maar als ik even aan het schommelen ben, koelen ze gauw af. Als ik niet meer wil spelen en als het ijs en het sap op zijn, gaan we weer naar Kimironko, met de bus! Vanmiddag zwemmen, als het droog blijft ….

Dikke kus van Marte