Dat kan toch niet!

Vanochtend ga ik een poosje fietsen met papa. Mama wil niet mee, die gaat even werken met de computer. 'Zullen we naar het Boeddhistisch Centrum gaan, Marte?’, vraagt papa. Dat vind ik leuk, daar ben ik nog niet geweest. Het is al warm als we vertrekken, maar papa fietst best hard, en dan is er een lekker fris windje. Als we een tijdje gefietst hebben, zijn we er. In het Boeddhistisch Centrum zijn een paar tempels, en bij eentje gaan we naar binnen. We moeten eerst de schoentjes uitdoen, net als thuis: buiten schoentjes aan, binnen schoentjes uit. In de tempel kan ik weer heerlijk rondrennen, en papa maakt foto’s van mij en van het grote beeld van Boeddha.

Als we weer weggaan, fietsen we bij de uitgang van het centrum langs een ander groot beeld van Boeddha. Hij staat en is mooi grijs en vrij hoog. Maar wat zie ik daar? De Boeddha heeft geen schoenen aan, en hij is buiten! Dat is heel raar, en ik licht papa even in: ‘Papa, de Boeddha moet even schoentjes aan, mag niet buiten zonder schoentjes aan, dat kan toch niet!’ Papa kijkt ook eens goed naar de Boeddha, en zegt dat het inderdaad klopt, nee, dat kan niet! Maar hij maakt zich er verder niet zo druk om, en samen fietsen we weer naar huis. Daar vertel ik ook aan mama dat de Boeddha geen schoentjes aan had.