School, school. school
Door: Mama
Blijf op de hoogte en volg Marte
13 December 2011 | Rwanda, Kigali
Ik ben een paar keer naar school geweest in Kigali. De eerste keer was toen we er net waren, en toen gingen we sinterklaasknutsels maken op de Belgische school. Er kwam ook een Piet langs, en die gaf ons pepernoten en snoepjes. We mochten de knutsels nog niet mee maar huis nemen. Dat mocht pas na het feest voor Sinterklaas op de ambassade.
Daarna ben ik nog 3 keer op maandagmiddag geweest, in de Internationale School. We hebben toen nog meer sinterklaasknutsels gemaakt, en ook kerstwerkjes. Ik heb een engeltje gemaakt die meegaat op de vakantie in Oeganda. Ik vond het heel leuk op school. Ik kende juf Susanne en Mark nog van de vorige keer. Er waren nu ook nieuwe kindjes: Luna, Lisa, Paul en Kepa. Julia en Meike waren er niet meer.
Als we weer naar huis gingen, was het altijd heel druk bij de bushalte. Maar als ik dan een paar keer ‘Kimironko’ had gezegd, hadden we meestal snel een plaatsje in een bus. En als ik dan ook nog ging zingen in de bus, bijvoorbeeld over Kimironko of over ‘sigara’ (= stoppen), dan moest iedereen in de bus lachen. Als we thuiskwamen, was het al donker!
Op een andere dag ben ik met mama naar de school van Isabel geweest. ‘Bij Isabel moet ik aldoor denken aan een meisje, mama’, zeg ik, maar deze Isabel is een mevrouw. Ze werkt op een school in een groot dorp, een kinderdorp. ‘SOS Kinderdorp heet het, Marte’, zegt mama. Het lijkt net een echt dorp, en het is heel mooi, met een zwembadje, een ziekenhuisje, een bakkerij en een heleboel huizen waar kinderen wonen die geen papa en mama meer hebben. In hun huis in het kinderdorp hebben ze een moeder en een tante, heel grappig!
Isabel laat ons de kleuterschool zien. Het is heel mooi, met allemaal kleine stoeltjes en slingers. Wij hebben een heleboel knuffels uit Nederland meegenomen, en daar is juf Rose wel blij mee. Zij en juf Edith zijn wel lief, maar ik blijf toch dicht bij mama als ze tegen mij praten. ‘How are you?’, vragen ze, en ‘What is your name?’ Ik heb dat al heel vaak gezegd in Rwanda, maar mama zegt dat ik het nog een keer moet zeggen. Er zijn geen kinderen op de school nu, het is vakantietijd in Rwanda.
Als we weer weg willen gaan, gaat het ineens regenen en moeten we even wachten. Maar als het weer droog is, lopen we gauw de heuvel weer op naar de bushalte bij het Novotel.
Veel liefs van Marte, en het volgende verhaaltje komt denk ik uit Oeganda!
Daarna ben ik nog 3 keer op maandagmiddag geweest, in de Internationale School. We hebben toen nog meer sinterklaasknutsels gemaakt, en ook kerstwerkjes. Ik heb een engeltje gemaakt die meegaat op de vakantie in Oeganda. Ik vond het heel leuk op school. Ik kende juf Susanne en Mark nog van de vorige keer. Er waren nu ook nieuwe kindjes: Luna, Lisa, Paul en Kepa. Julia en Meike waren er niet meer.
Als we weer naar huis gingen, was het altijd heel druk bij de bushalte. Maar als ik dan een paar keer ‘Kimironko’ had gezegd, hadden we meestal snel een plaatsje in een bus. En als ik dan ook nog ging zingen in de bus, bijvoorbeeld over Kimironko of over ‘sigara’ (= stoppen), dan moest iedereen in de bus lachen. Als we thuiskwamen, was het al donker!
Op een andere dag ben ik met mama naar de school van Isabel geweest. ‘Bij Isabel moet ik aldoor denken aan een meisje, mama’, zeg ik, maar deze Isabel is een mevrouw. Ze werkt op een school in een groot dorp, een kinderdorp. ‘SOS Kinderdorp heet het, Marte’, zegt mama. Het lijkt net een echt dorp, en het is heel mooi, met een zwembadje, een ziekenhuisje, een bakkerij en een heleboel huizen waar kinderen wonen die geen papa en mama meer hebben. In hun huis in het kinderdorp hebben ze een moeder en een tante, heel grappig!
Isabel laat ons de kleuterschool zien. Het is heel mooi, met allemaal kleine stoeltjes en slingers. Wij hebben een heleboel knuffels uit Nederland meegenomen, en daar is juf Rose wel blij mee. Zij en juf Edith zijn wel lief, maar ik blijf toch dicht bij mama als ze tegen mij praten. ‘How are you?’, vragen ze, en ‘What is your name?’ Ik heb dat al heel vaak gezegd in Rwanda, maar mama zegt dat ik het nog een keer moet zeggen. Er zijn geen kinderen op de school nu, het is vakantietijd in Rwanda.
Als we weer weg willen gaan, gaat het ineens regenen en moeten we even wachten. Maar als het weer droog is, lopen we gauw de heuvel weer op naar de bushalte bij het Novotel.
Veel liefs van Marte, en het volgende verhaaltje komt denk ik uit Oeganda!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
