Niet naar Duisland niet

Papa en mama zijn moe en willen er een weekend tussenuit. Ik ga natuurlijk mee! Op vrijdagochtend pak ik met papa speelgoed, muziekinstrumentjes en boekjes in. Zo nu en dan haal ik ook weer wat interessante speeltjes uit de plastic zak, en moet ik er even mee spelen. We vertrekken al om half 11: ‘Een record’, zegt mama. Eerst denk ik nog dat we naar het kinderdagverblijf rijden, dat is precies dezelfde weg, maar papa zegt dat we naar een huisje in Duitsland gaan. ‘Ik ga naar Harlekijn, niet naar Duisland niet’, probeer ik nog, maar het helpt niet. Papa zet dan snel een leuk CDtje op, en al gauw zingen we allemaal mee met Ieniemienie en Tommie.

In de middag zijn we bij het huisje. ’t Is heel ruim, en er staat een lekkere bank waarop ik heerlijk kan bonken. Boven heb ik een eigen slaapkamer, naast die van papa en mama. Ik slaap in een bedje met een hoeslakentje met olifantjes erop, heel mooi! Buiten ligt overal sneeuw, ’t ziet er vreemd en wit uit!

Tegen het einde van de middag gaan we zwemmen, leuk! Ik mag de laarsjes van nichtje Isabel aan. ‘Met twee paar sokken, omdat het zo koud is’, zegt mama. Ik hoef geen muts op en ook geen handschoenen aan, vind ik zelf. ‘Echt niet?’, vraagt papa. Nee, ik weet het zeker. Na 2 minuten bergaf lopen vind ik het helemaal niet leuk meer in Duitsland. Ik snap zelf niet zo goed waar dat aan ligt, en ik moet heel hard huilen. Mama zegt dat het komt omdat ik een koud hoofdje en koude handjes en voetjes heb. Ik weet het niet, maar wil de handschoentjes niet aan en de muts niet op. En ik vind ook dat de laarsjes uit moeten. Mama loopt met mij op de arm dan maar hard door naar het zwembad. Gelukkig is dat niet ver, en is het er heel warm!

We gaan trouwens elke dag zwemmen. Ik vind het ‘piejebadje’ met Bollo de Beer het leukst. Nadat ik er een paar keer in geweest ben met mama, vind ik het bad met de bubbels ook wel aardig. Het ‘gote’ bad is een beetje fris, maar je kunt er wel goed met papa zwemmen. Dat is eigenlijk net als in het zwembad in Utrecht. Wij hebben de zwembadspeeltjes vergeten, maar andere kinderen gelukkig niet. Twee keer is er een meisje in het zwembad dat ook Isabel heet, maar helemaal niet op mijn nichtje lijkt. Toch is het wel leuk om met haar te spelen.

Op zaterdagochtend gaan we naar de kerstmarkt in Bad Münstereifel. Onderweg zingen we liedjes in de auto, en zie ik heel veel kerstbomen, erg mooi. Op de kerstmarkt staan allemaal stalletjes die versierd zijn met lichtjes en kerstballen. Het stalletje met de knuffels is heel leuk. Bij het stalletje met worst uit Frankrijk mag ik van een mevrouw een stukje knoflookworst proeven. Mama zegt dat ik nu heerlijk ruik uit mijn mondje! In het stalletje met de glazen kerstballen is alles even mooi ….. Na een tijdje vind ik er niets meer aan, en gaan we ergens naar binnen om wat lekkers te eten en drinken. Ik krijg een groot glas ‘Apfelsaft’ zegt mama, en dat vind ik een heel mooi woord. Apfelsaft smaakt eigenlijk gewoon naar appelsap.

Als we klaar zijn, willen papa en mama nog verder lopen op de kerstmarkt, maar ik vind het niet leuk meer, en ik moet weer heel erg huilen. De mevrouw met het draaiorgel, de draaimolen, en zelfs papa die voor een televisiecamera van de WDR Heino (die in deze stad woont) met z’n 70-ste verjaardag feliciteert, ik vind het allemaal niet leuk en houd niet meer op met huilen! Papa en mama lopen dan maar met mij op de arm naar de auto terug. In de auto huil ik nog even verder, maar val dan snel in slaap. Wanneer we weer bij het huisje zijn, gaat het een stuk beter met mij. 'We gaan lekke eten', zeg ik, ‘hoggebood met kindekaas’!

Op zondagochtend gaan we wandelen. Het is helder en zonnig, maar wel koud. Ik ga in de drager op papa’s rug. Ik hang een beetje scheef omdat er een schroefje uit is, maar dat maakt mij niet zoveel uit. We lopen door de sneeuw langs een stuwmeer, en dan door het bos een berg op. Bovenop de berg mag ik zelf even lopen, en dat vind ik geweldig! Hier en daar is het wel een beetje glad, maar ik val niet en kan dus al heel goed lopen. Ik wil dan ook liever niet meer terug in de rugdrager, maar dat moet van papa. ‘Het is nog een heel eind lopen, Marte’ zegt hij, ‘en zo’n afstand is nog te lang voor jou’. Ik weet niet of het alleen daardoor komt, of ook nog door iets anders, maar ik moet weer heel hard huilen, en ik blijf huilen tot we weer bij het huisje zijn. Mama probeert nog een paar keer mijn muts op en handschoentjes aan te doen, maar dat wil ik ‘toch niet, mama’. Als we in het huisje zijn, en ik lekker kan bonken op de bank, is het zo weer goed.

Overal in Duitsland zie ik Sinterklaas nog! Ik dacht dat hij al weer terug was naar Spanje, met zijn paardje en met Zwarte Piet, maar hier zie ik hem nog. Van mama mocht ik de afgelopen dagen geen sinterklaasliedjes meer zingen, wel jammer want ik kende ze best goed. ‘We gaan nu kerstliedjes zingen, Marte’ zei ze dan. Maar nu ik Sinterklaas weer zie, begin ik spontaan weer met Sinterklaasje bonne bonne bonne, heerlijk! Mama zegt dat het niet Sinterklaas, maar de Kerstman is. ‘Kijk’, zegt ze, ‘de Kerstman heeft een muts op, zie je wel? En Sinterklaas, die heeft een hoge mijter op z’n hoofd, en geen muts.’ Lastig hoor, ze lijken wel heel erg op elkaar, vind ik. Mama zingt een liedje voor Kerst: O denneboom, o denneboom, wat zijn uw takken wonderschoon, en dat vind ik ook heel mooi. Ik hoop dat we het de komende tijd nog een paar keer zullen zingen; ik denk het eigenlijk wel!

Als papa op maandagochtend beneden de gordijnen open doet, zien we twee hertjes die op het pad voor het huisje staan. Papa roept mij, en ik roep mama: ‘Kom kijken mama!’, en met z’n drieën staan we voor het raam. De hertjes lijken echt op Bambi. Als er een auto langskomt, rennen ze weg, jammer! We kijken op de weg terug naar huis nog even rond in Monschau, en drinken later wat bij opa en oma in Limburg. Om 6 uur zijn we weer thuis in Utrecht.