Naar Limburg, maar dan anders

In de derde week van maart gaan papa, mama en ik op vakantie in Limburg. We gaan dit keer niet bij opa en oma logeren, maar van vrijdag tot vrijdag naar een huisje op park Het Roekenbosch in Blitterwijck, niet zo ver van Venray. Papa gaat op zondag voor drie dagen terug naar Utrecht om te werken, en in die periode komen opa en oma uit Echt.

Wanneer wij bij het park aankomen, is het lekker zonnig. We rijden tussen de hoge dennen en eikenbomen door, en via bochtige weggetjes over wat heuveltjes heen bereiken we ons huisje. Papa en mama vinden het voor een 6-persoonshuisje niet zo groot, maar mama vindt het gelukkig wel schoon! Ik heb een eigen kamer, boven, naast de kamer van papa en mama. Eén bed op mijn kamer doet al gauw dienst als mijn kast en ligt vol kleertjes; de andere is mijn commode. Per ongeluk doe ik er ’s ochtends ook een keer een dikke plas op, maar daar zie je gelukkig al snel niets meer van. Als opa en oma komen, slapen zij in de slaapkamer beneden en hoeven ze het steile trapje naar boven niet op. ’s Nachts doorslapen lukt mij niet zo goed deze week. Komt het misschien door de andere omgeving, of heb ik toch last van de waterpokken die vrijdag zijn uitgebroken? We weten het niet, maar proberen er maar geen punt van te maken. Overdag lukken m’n slaapjes gelukkig wel!

In het weekend zijn er aardig wat huisjes bezet, maar op maandagochtend stroomt het park weer leeg, en lijkt het wel of wij als enigen achtergebleven zijn. In de namiddag komt er een aantal Duitse gezinnen voor een midweekje, mét een heleboel kinderen die veel naar buiten gestuurd worden en dan met helmpjes op rondfietsen, erg gezellig om vanuit onze woonkamer naar te kijken! Ook leuk vind ik de grijze poes die elke dag op de vensterbank voor het raam heen en weer loopt, en zich zo nu en dan zelfs lekker uitrekt met haar pootjes tegen het glas. Als antwoord op ‘Wat zegt de poes, Marte?’ doen papa, mama, opa en oma verwoede pogingen mij het woordje ‘miauw’ bij te brengen, maar dat is nog een beetje moeilijk. Ik houd het voorlopig op ‘boe’ en/of ‘woef’. Achter het huisje liggen nog heel veel afgevallen bladeren. Met papa mag ik er op een middag lekker in spelen. ’t Is net een heel groot knisperboek!

Elke dag ga ik naar het zwembad. Meestal badderen we van 9 tot half 10 ’s ochtends, eerst in het peuterbadje waar een clown die waterstraaltjes spuit in staat, en daarna nog even in het grote bad. De muren van het zwembad zijn beschilderd met allerlei dieren. Ik vind het zo mooi dat ik elke dag wel weer moet wijzen naar de olifanten, panda’s, giraffes, toekan en cheetah. En als het me lukt om uit het grote zwembad te klauteren, kruip ik er ook even heen om ze aan te raken. We lopen een paar keer langs het dierentuintje, en daar zie ik voor het eerst echte varkens! Mama zegt dat varkens ‘knor’ zeggen, maar deze maken helemaal geen geluid.

We gaan drie keer uit eten, op de andere dagen kookt mama in het huisje. Op de eerste avond eten we in het restaurant van het park. In mijn eigen stoel speel ik eerst gezellig met m’n speeltjes, en daarna smul ik mee met mama en papa. Ik heb enorme trek, en bunker heel wat weg! Op woensdag, als opa en oma weer weggaan, eten we tussen de middag een pannenkoek in het restaurant. Ik mag mee-eten van mama’s appelpannenkoek. Mama besluit in het vervolg een kinderpannenkoek voor mij te bestellen, ik vind pannenkoeken heerlijk en eet zo een halve op! Op donderdagavond eten we bij Tante Jet aan de Maas, een gezellig restaurantje net buiten Blitterswijck. Het is er nog rustig, maar met Pasen wordt er grote drukte verwacht. Ik eet weer gezellig met papa en mama mee, maar de kok maakt voor mij een speciaal kindertoetje: een bolletje vanille-ijs met kleine caramelsnoepjes. Lekker hoor, maar ook van de toetjes van papa en mama neem ik een paar hapjes.

We maken elke dag een wandeling. Met papa en mama ga ik op zaterdag naar Nationaal Park De Maasduinen. Het is heerlijk weer, warm en zonnig, en middels een combinatie van routes wandelen we zo’n twee uur rond door bos en duinen en langs een meer. Ik zit voor het eerst in de rugdrager op papa’s rug. Het is een beetje raar om achter papa’s hoofd te zitten, maar ik kan veel zien en vermaak me best. En het wordt helemaal leuk als we eerst loslopende geiten, en dan schapen met lammetjes tegenkomen. Het boterhammetje onderweg smaakt heerlijk, en ik heb zo’n honger dat ik zelfs ook nog een halve boterham van mama opeet. Op zondag lopen we – dan in de regen – langs een kasteelruïne, de Maas, een compostfabriek, visvijvers en een molen, zo vanaf het park. Gelukkig heeft de rugdrager een regenkap, en word ik niet nat. M’n handjes en voetjes worden door het stilzitten wel koud; de volgende keer krijg ik extra sokken aan de voetjes en ook over de handschoentjes heen. ’t Werkt, ik blijf nu een stuk warmer.

Met opa en oma wandelen we nog een keer naar de Maas, die heel hoog staat, en ook een keertje het bos in. Het is best lekker weer, en we zitten zelfs een kwartiertje op een bankje in de zon. Ik zit lekker in de buggy, ook wel weer goed na de rugdrager. Na de wandelingen drinken mama, opa en oma wat lekkers in het grand café op het park, en mag ik rondkruipen onder en rond de stamtafel. Van de uitbater van het café krijg ik een mooie, rode ballon!

Op donderdag lopen papa en mama en ik een uurtje rond in het bos bij Geysteren, een heel rustig bos- en duingebied! Papa loopt over spannende bruggetjes, en we zien weer schapen met lammetjes, dit keer mergellanders. De wandeling die voor vrijdag gepland was, valt in het water. Op donderdagavond regent het al pijpenstelen, en op vrijdag volgt de ene regenbui na de andere. Papa en mama pakken in en maken het huisje aan kant, en ik help waar ik kan. In spullen in dozen en tassen stoppen ben ik al best goed. We rijden voor een voorlopig laatste keer koffie met vlaai naar Arcen, aan de andere van de Maas, en gaan dan weer naar huis. En als we bijna thuis zijn, begint het te sneeuwen, wat een verrassing eind maart!