Weekendje Sre Ampil

Dit weekend gaan we niet weg, maar blijven we gewoon thuis. Op zaterdagochtend gaan ik en papa en mama fietsen. Ik heb ’t met mama al een keer eerder gedaan, en zit dan ook zeer ervaren in mijn nieuwe fietsstoeltje op mama’s fiets. Het stoeltje heeft een stuur, heel stoer; nu kan ik eindelijk meedoen met mama! We nemen een kijkje bij de grote tempel die we onderweg tegenkomen. Ik vind de mevrouw die de grond veegt een beetje eng, ze praat ook een beetje raar. Maar al gauw ontdek ik hoe leuk de brede traptredes van de tempel zijn, en als iedereen om mij moet lachen, ben ik ook niet bang meer. Bij de tempel staan weer allerlei beelden van dieren. Er staan ook drie olifanten op een rij: eentje voor Marte, eentje voor papa en eentje voor mama. Die van mama heeft drie gezichtjes, dat is grappig! Als we weer vertrekken, loopt een aantal kinderen die vanochtend naar school zijn geweest, via het tempelterrein weer naar huis. Ze zeggen ‘Hello’ tegen mij, en lachen heel hard. Leuk hoor, maar ik wil niet met ze op de foto, ook al vraagt papa het nog zo lief.

We fietsen verder, en stoppen op de grote weg bij een restaurantje om iets te drinken. Van papa krijg ik een kokosnoot met sap erin! Ik vind het niet zo lekker, en mag dan het glas met ijs waarin het sap van mama gezeten heeft. Dat is heerlijk, lekker koel aan de handjes en fris in het mondje. De mevrouwen en meneren in het restaurantje knijpen een paar keer in mijn wangetjes en beentjes, en dat vind ik dan weer minder leuk!

’s Avonds eten ik en Kika en Joel in restaurant Sre Ampil, eigenlijk gewoon boven! We zitten aan een klein tafeltje en krijgen echte servetjes. Daarna gaan we allemaal naar beneden, en gaan mama en papa en Mira en Jeroen wijn drinken met toastjes met kaas – wij krijgen er gelukkig ook een paar, heerlijk! Dan gaan de grote mensen eten, en mogen wij binnen op de computer naar Het Zandkasteel kijken, 3 stoeltjes op een rij. Ik vind dat erg leuk, en Kika en Joel ook. We gaan allemaal heel laat naar bed, en ik ben dan heel moe!

Op zondag gaan we met de auto naar de dierentuin. We gaan vroeg weg, want mama zegt dat het wel 2 uur rijden is. Maar het is gezellig in de auto, we krijgen flesjes koud water en koekjes, dus het geeft niet. De dierentuin is heel groot; we rijden aldoor een stukje en stappen dan uit om naar weer nieuwe dieren te gaan kijken. We zien grote en kleine hertjes, grote vogels op heel lange poten, krokodillen, eenhoorntjes, marters, otters, tijgers, beren en olifanten. De laatste vind ik het leukst: er zijn 4 grote olifanten en 1 babyolifant. Ze kunnen ook kunstjes: stokken en ballen opvangen, op de knieën gaan zitten, en ze kunnen dansen. Als ze dat doen, schudden we met hun hoofden en doen ze stapjes naar voren en naar achteren. Ik doe ze na en moet er erg om lachen.

We eten ook in de dierentuin, op een heel grote tafel waar iedereen gewoon op gaat zitten. De schoentjes moeten wel uit! Ik heb niet zo’n honger, en neem alleen maar wat rijst en een beetje kip en vis. Per ongeluk zet ik m’n voet op een bordje met bakjes saus, zodat die een eindje door de lucht vliegen. Iedereen moet lachen, maar mama vindt het niet zo leuk! ‘Nog meer wasgoed, Marte’, zegt ze, en ze kijkt een beetje zielig. Na het eten mogen ik en Kika en Joel nog een tijdje spelen op de andere tafels, en met de hangmatten die er ook hangen, en dan gaan we weer naar huis. Ik ben moe, en ga direct slapen. Na een uurtje, als het al donker is, word ik weer wakker, lekker uitgerust. We krijgen suikercrackertjes van Mira, en Kika heeft een mooi lied bedacht dat we met z’n allen heel lang zingen. ‘t Klinkt als Vader Jacob, maar we zingen andere woorden, alleen maar ‘Angkor Wat, Angkor Wat’. Ik weet niet precies wat dat is, maar ik zing het vrolijk mee. En dan zijn we ook al heel snel weer thuis.

Tot het volgende bericht, dikke kus, Marte