Eindelijk weer zwemmen!

Ik heb al heel vaak gehuild hier in Afrika. Niet omdat ik het niet leuk vind, of omdat ik gevallen ben, of omdat ik bang ben, nee hoor! Ik moet elke dag wel een paar keer huilen omdat we nog steeds niet gezwommen hebben en mama en ik nu toch al een paar dagen bij papa zijn. Maar vandaag ….

Als we aankomen bij papa na een hele dag met het vliegtuig, is het lekker warm maar ook al donker. We zijn zo in papa’s huis met de taxi, en daar spelen we lekker, en stoeien, en geven cadeautjes, en lezen voor, en dan moet ik naar bed, zo laat is het al! Dus niet zwemmen …..

De volgende dag is papa thuis, hij hoeft niet te werken. We kleuren en tekenen en doen spelletjes, allemaal leuke dingen. Het is wel heel bewolkt, en mama vindt het ook ‘best fris voor Afrika!’ Dus we mogen niet zwemmen, heel jammer vind ik dat. Maar papa neemt ons mee naar een nieuwe speeltuin dichtbij de stad, en dat is ook leuk. Helaas begint het te regenen als ik nog niet uitgespeeld ben. Gelukkig is het grote reataurant ook heel leuk om te spelen, rennen, en te verstoppen. Maar we gaan dus niet zwemmen ….

Op de dag erna zijn mama en ik ‘s ochtends alleen thuis, maar gaan we met papa lunchen in een restaurantje bij het grote stadion. Daar gaan we kijken naar een wedstridj zitvolleybal tussen sportmannen uiit Rwanda en Congo. De mensen die zitvolleybal spelen zijn gehandicapt. Sommigen hebben maar een half been, of 2 halve benen, of de tenen van hun voeten wijzen naar elkaar. ‘Dat heet klompvoeten, Marte,’ zegt mama. In Nederland worden baby’tjes die met klompvoetjes worden geboren snel geopereerd in het ziekenhuis en dan zet de dokter de voetjes recht. In Rwanda gebeurt dat niet zo vaak omdat zo’n operatie te duur is voor veel mensen.

Bij een oefenveld zien we ineens een been naast het speelveld liggen. Een van de sportmannen heeft z’n been afgedaan. En tijdens de wedstrijd komen er in de kleine pauzes aldoor schoonmakers die het veld met grote zwabbers schoonmaken, ook heel leuk om te zien. We mogen in lekkere stoelen vooraan in het stadion zitten, en we krijgen allemaal een flesje ananassap, hmm. De sportmannen van Rwanda winnen, hoera! Maar we gaan dus niet zwemmen ….

Op zaterdag gaat papa ‘s ochtends naar de umuganda. Ik ben al eens meegeweest naar de umuganda, maar ik vond er niks aan, ‘t was alleen maar werken. Mama en ik blijven dus thuis, en we spelen en kijken samen naar Finding Nemo. In de middag gaan we naar de Nederlandse les op de Belgische school in de stad. Ik zie een paar kindjes die ik nog ken van de vorige keer in Kigali, en ook juf Susanne en juf Martha. We gaan Sinterklaas-knutselen, en we maken een pietenmuts, een pietenknijper, een Sinterklaas van vouwblaadjes en nog veel meer. Er dan komt ineens een Zwarte Piet langs die pepernoten de klas ingooit, lekker! Als we niet meer hoeven knutselen, gaan we sinterklaasliedjes zingen; ik ken de meeste al! Na school gaan we eten in een restaurant, als het al donker is. We gaan dus niet meer zwemmen ….

Vanochtend gaat mama naar de kerk; papa en ik blijven thuis en doen heel veel potjes schuifmemorie van Sesamstraat. Als mama uit de kerk komt wil ze eerst een kopje koffie en praten met papa. Maar daarna ….. dan gaan we ….. eindelijk ….. zwemmen, jahoe! Het is mooi zoning weer, en Alan, die bij papa in huis woont, gaat ook mee. Het is een heel leuke middag en ik laat papa alles zien wat ik op de zwemles op Ameland geleerd heb! Eindelijk!