Naar Lapland met de lapjeskat

Op de vakantie slapen we weer in huisjes, heel veel verschillende. Ik vind het heerlijk, ik ben dol op huisjes. Op één vakantie logeren we in een heel groot huis. De meneer en mevrouw van het huis praten Nederlands, net als wij, en ik mag van hun DVD-tjes uitzoeken voor de televisie. Ik kies de Leeuwenkoning en Madagascar en Pipi Langkous. Die gaat over Koenraad en Koenraads Kleefpasta, en Pipi en Tommy doen dat aan hun schoenen en dan dansen ze op het plafond. Ik vind dat heel grappig! Met papa ren ik door het huis, het is heel groot en je kan rondjes rennen: door de gang, de keuken, de slaapkamer van papa en mama en dan weer de gang. We spelen ook verstoppertje. Ik kan papa bijna nooit vinden, zoveel kasten zijn er waarin hij zich kan verstoppen. Als ik hem per ongeluk toch een keertje vind, schrik ik als hij heel hard 'boe' roept.

Ik moet op de vakantie ook veel in de auto zitten. Bijna elke dag wel. Mama zegt dat dat moet omdat we echt heel ver weg gaan van Utrecht. Gelukkig hebben we wel leuke CD-tjes meegenomen. Die van de Dierenliedjes vind ik het leukst. Ik moet heel erg lachen om het 'varkentje in de bonen' (Dat kan toch niet, papa?) en het liedje over Maja de Bij vind ik erg mooi. Ik kan bijna alle liedjes al meezingen: Papagaaitje leef je nog, Er zat een aapje op een stokje, en nog veel meer. En mama vindt het CD-tje met het liedje over de Lapjeskat, en de Koningin van Lombardije heel leuk; ik niet zo!

We gaan ook kijken naar heel oude tekeningen bij een waterval. De mensen hebben die heel vroeger gemaakt, met een mes en een hamer en rode verf. Je kunt nog heel goed zien dat het een soort hertjes zijn, of rendieren of elanden, 'dat kan ook!' Het bruggetje waar je op kun staan om de tekeningen te bekijken vind ik ook mooi. Maar papa doet wel een beetje eng, hij hangt ver over de rand en gaat zelfs van het bruggetje af: 'Je doet heel gevaarlijk, papa!' En we gaan naar een heel grote dierentuin. Het is een berendierentuin, want ze hebben alleen maar beren. Ik vind de kleine baby-beertjes het leukst: als ik langs het hek ren, dan rennen ze met mij mee. De ijsberen zijn grappig: eerst ligggen ze heel lang in het zonnetje, en dan gaan ze zwemmen, met een grote plons. Eentje blijft heel lang in het water, de andere vindt het toch te koud, denk ik, en hij komt er snel weer uit!

Met papa en mama ga ik ook een stukje over de Wildernisroute rijden. Het regent dan heel lang, en ik heb niet zoveel zin om aldoor uit te stappen als er iets te zien is, zoals een waterval bijvoorbeeld. Papa en mama wel, die trekken aldoor de regenjas aan en worden dan toch nog helemaal nat. Mama vraagt een paar keer of ik niet toch even mee naar buiten wil: 'Nou nee, binnen kan ik het ook heel goed zien!' Bij het restaurant wil ik er wel uit. We eten salades (vooral de mais is erg lekker), en worst en aardappelen met een saus, heerlijk. We rijden helemaal de bergen in, en opeens zien we overal plekjes sneeuw liggen. Ze lijken wel: een hond, een dinosaurus, een beer met een lange slurf, een man met 1 oog, ik zie echt allerlei vormen. Als we weer naar het huisje terug gaan, ziet papa rendieren op de weg. Ik moet wel goed kijken, want ze zijn niet zo groot en ze rennen gauw weg. Volgens mama zijn het er wel 20; volgens mij zijn het er 3! In het huisje ga ik weer lekker spelen: rennen en schaatsen op de gladde vloeren met papa, gymen en dansen met mama, en als ik moe ben leest mama voor uit 'Julia en de elandbroertjes', mijn vakantieboek!

Tot het volgende verhaal,
liefs, Marte