Naar Angkor Wat!

Met papa en mama rijd ik op vrijdagochtend al heel vroeg met de taxi naar Phnom Penh. Mama moet mij wakker maken, zo vroeg is het nog. Ik vind dat eerst allemaal niet zo leuk, maar als ik eenmaal mijn kleertjes aan heb en een boterhammetje met pindakaas in de buik, en we zwaaien naar Kika en Joel en Mira als we vertrekken, is het helemaal goed. We zien veel brommers en fietsen onderweg, veel kindjes die naar school gaan. Bij de grote brug in Phnom Penh moeten we heel lang stilstaan, en papa en mama worden dan een beetje zenuwachtig, ‘want de bus naar Angkor Wat wacht niet, Marte’, zegt papa. Gelukkig rijden we toch op tijd weer door, en staat de bus er nog als we aankomen!

Rijden met de bus is heel leuk. Ik zit naast mama en kan naar buiten kijken. Van de mevrouw die achter ons zit krijg ik een chocolaatje, hmm, lekker! Van de meneer die bij de bus hoort krijg ik een flesje water en een donut en een nat doekje. En mama heeft rozijntjes, crackers en banaantjes bij zich, heerlijk! Onderweg zien we veel koeien en waterbuffels. We stoppen een keertje om te eten, maar ik heb het te druk met rondrennen, en krijg de frietjes - met de saus in een apart zakje - mee voor in de bus! Ik slaap ook nog even in de bus, maar als de chauffeur een paar keer heel hard moet remmem voor koeien die zomaar op de weg gaan lopen, ben ik weer wakker en lukt het niet meer. Gelukkig zijn we dan ook al in Siem Reap, de stad bij Angkor Wat, waar we uit de bus stappen.

Met de tuktuk gaan we naar het hotel waar we een paar nachtjes slapen. In onze kamer heb ik weer een mooi bedje, met beertjes en ballen erop. Dan gaan we naar het zwembad. Het is heel leuk, met een waterval en rotsblokken erin. Elke dag gaan papa en mama en ik er zwemmen, heerlijk! ‘Het zoute water is goed voor je wondjes, Marte’, zegt mama. Ik heb al een hele tijd blaartjes en wondjes op mijn buik en benen en billen die af en toe een beetje jeuken, en nu gaan ze langzaam weg, hoera!

We gaan ook elke dag naar tempels kijken. De ene keer gaat er een meneer mee die papa en mama van alles verteld over wat we zien, de andere keer gaan we alleen met de meneer van de tuk tuk. De tempels zijn oud, en in sommige groeien zelfs bomen, heel hoog, zo oud zijn ze al. Ik vind het er best leuk. De tempels hebben meestal lange gangen zonder dak, en heel veel drempels en kleine trapjes. Ik kan er goed rennen en klimmen. Heel grappig is een tempel met heel veel gezichten van de Boeddha. Overal waar we kijken, zien we gezichten, wel 1,2,3,4,5,6,7,9,10! En in alle tempels zijn kinderen waar ik naar kan kijken, en die mij soms in mijn rug porren. De grote mensen die mij willen vasthouden of met mij op de foto willen, vind ik niet zo leuk; als ik ze wegduw of heel hard ga gillen of huilen, komen papa of mama mij meestal optillen om te troosten.

Bij Angkor Wat, een heel grote en beroemde tempel, lopen een heleboel aapjes rond. We gaan er even naar kijken, het zijn er een heleboel en ik vind ze heel lief. ‘Mag ik de aapjes aaien, mama?’, vraag ik. Mama zegt dat dat niet zo’n goed idee is, omdat de aapjes een beetje gevaarlijk zijn en soms wel eens kindjes bijten. Ik vind het wel erg jammer, en moet even huilen. Mijn nijlpaard valt ervan op de grond. Dan komen de aapjes heel hard op ons afgerend, en wil eentje mijn nijlpaard meenemen. Gelukkig gaat papa er gauw voor staan, en gaat de aap op het tasje met snoepjes van de meneer die naast ons staat af. We zijn allemaal wel een beetje geschrokken!

De meneer van de tuk tuk heet meneer Aun, en hij kan heel goed tuk tuk rijden. Ik vind het nog steeds heerlijk in de tuk tuk. Er is heel veel te zien, en ik zit lekker uit de zon, meestal bij papa of mama op schootje. Een keer mag ik van papa alleen in de tuk tuk met meneer Aun, en dat is heel spannend. Vaak zit ik ook te zingen in de tuk tuk, en een paar keer doe ik er zelfs een tukje!

Op een van de laatste dagen bij Angkor Wat mag ik op papa’s rug mee naar het bos. We lopen een eindje de berg op over een mooi paadje met heel hoge bomen, en komen dan bij een riviertje uit. Daar mag ik even rondrennen en eten we crackers. Ik vind een bezempje, en ga de bankjes en het bos vegen. Op de terugweg ziet papa iets leuks op het pad. ‘Dit is een liaan, Marte’, zegt hij, ‘en daar kunnen we in schommelen.’ Het gaat heel goed, ik vind het heel leuk! En we gaan ook nog met een boot varen. Ik vind het wel een beetje eng, maar papa houdt mij goed vast. We varen langs allemaal huisjes die op het water drijven, als een soort bootjes, maar toch anders. De meneer die ook mee is, zegt dat dit een drijvend dorp is, en daarvan heb je er hier een heleboel. Bij een groot restaurant in het drijvend dorp mogen we even van de boot af, krijg ik wat te drinken en zie ik een meisje met een slang om haar nek. Ze is er helemaal niet bang voor, en ik ook niet. Maar het allerleukste van het drijvende dorp vind ik toch wel dat de varkens ook in een eigen huisje drijven!

En dan gaan we alweer naar huis.

Dikke kus, Marte