In het land van de lachende koe

We zijn in Frankrijk! Na oma’s verjaardag vertrekken we op zondagochtend. We rijden een heel eind, maar zijn aan het eind van de middag nog niet op de camping. Gelukkig is het weer wel een stuk beter dan in Nederland. De eerste nacht van de vakantie slapen we in een kamer bij een boer en een boerin, en dat is heel leuk! Op de boerderij is ook een hond, en het lukt mij weer bovenop hem te gaan liggen. ’s Ochtends bij het ontbijt krijg ik een croissant, pain met confiture en een grote kom koude melk, en ik drink en eet alles helemaal op!

Dan is het nog maar een paar uurtjes rijden naar de camping. Onderweg drinken papa en mama koffie bij een restaurant met een springkussen. Met een ander jongetje spring ik heel hoog, heel lang! Als we op de camping komen, zie ik al snel dat er gelukkig een trampoline is, en daar ben ik de hele vakantie niet weg te slaan. Met de grote kinderen doe ik er spelletjes op, en kleine kinderen jaag ik er vanaf: ‘Jij mág niet op de trampoline!’

Véronique en Daphne, en hun papa en mama Pieter en Barbara, komen ook een paar daagjes op de camping staan. Ze zijn al op vakantie geweest, in Zwitserland, maar willen dit stukje van Frankrijk, én ons, ook nog wel even zien. Het is heel warm als ze er zijn, en we gaan een paar keer naar het zwembad. ’t Is een beetje te diep voor mij, maar als papa mij vasthoudt vind ik het wel aardig in het water. Als het me te koud wordt, zet papa mij op de kant en breng ik de rest van de tijd rondom het zwembad door. Er staan leuke stoelen die ik zelf kan verbouwen: rugleuning op, rugleuning neer, en dat is fantastisch. Als Véronique en Daphne en papa en mama met de bal gaan spelen en die op de kant terecht komt, dan ben ik de ballenmeid die ‘m weer in het water gooit. Maar ik wil wel graag eerst gevraagd worden de bal te halen, van behulpzaamheid moet je wel wat maken voor jezelf! Het is heerlijk spelen met Véronique en Daphne, ook buiten het zwembad, en veel te gauw gaan ze weer naar huis.

Met papa en mama ga ik een paar keer naar een kasteel. De ene heeft een brug die omhoog en omlaag kan, heel bijzonder! De ander is zo groot dat ik er hele einden op de kasteelmuren kan rennen, heerlijk! We zien zwarte zwanen in de kasteelgrachten, en klimmen op een heel hoge en grote toren waarop ik ook weer rondjes kan rennen. In kastelen wonen ridders en prinsessen, en als herinnering krijg ik van mama een bordje waar een echte prinses op staat, om thuis lekker boterhammetjes van te eten!

Er staan heel veel kerken in de stadjes en dorpjes waar we doorheen rijden. Sommige bekijken we alleen van de buitenkant, andere gaan we ook echt in. Biechtstoelen zijn prima verstopplekken, op knielbankjes kun je ook zitten en lopen, Jezus is een ‘kleine baby’ en Maria ‘de mama’, en waar uit luidsprekers zacht vrouwengezang klinkt, informeer ik ‘waar de mevrouw is die zingt?’ Als we in een van de dorpjes in de omgeving van Marigné op zoek naar de weg naar de camping een rondje om een kerk rijden, meld ik dat dat ‘niet de Domkerk is, maar wél de kerk van Isabel’. Om het spannend te maken voeg ik toe dat het Isabels Domkerk in Delft is.

In de auto, en ook op de trampoline, is het heerlijk om te zingen! Ik leer papa en mama wat ik van Margot op de Harlekijn heb geleerd: ‘Oh yo mohiba yo bo, oh yo mohiba yo bo!’ ‘In de maneschijn’ is en blijft een favoriet, de tekst van ‘Olifantje in het bos’ ben ik een beetje kwijt en vraag ik een paar keer na bij mama. ‘Helikopter, helikopter, mag ik met jou mee ophoog’ vind ik ook prachtig, en ik zing couplet na refrein na couplet na refrein na couplet na refrein ….. Omdat ik veel beleef en zie, doe ik behoorlijk wat inspiratie op in de vakantie. Om de liedjes die ik dan zelf bedenk moeten papa en mama soms enorm lachen. Maar persoonlijk vind ik ‘Mijn papa is verloren, ik ben mijn papa kwijt’ erg mooi en een beetje zielig, en bepaald niet om vrolijk over te doen!

Maandag zijn we weer in Nederland, tot m’n volgende reisverhaal!

Dikke kus, Marte