Naar de Oostzee!

Onze camping is heel dicht bij de zee! We moeten door een veld vol stokjes lopen, en dan nog een klein stukje door een bos, en dan een heel hoge trap af en dan zijn we er. Bij ons zitten het strand en de zee vol stenen, dat is helemaal niet fijn. Maar als we een stukje over het strand lopen, komen we bij heel mooi strand met veel minder stenen. Ik heb al heel mooie stenen verzameld, en van mama mocht ik een doosje kopen met schelpjes om de mooiste in te bewaren. De Oostzee is wel een eigenwijze zee; de golven luisteren niet echt als ik zeg dat ze niet over mijn voeten moeten gaan als ik langs het strand loop!

Ik heb ook al weer heel veel bramen geplukt! Op de camping is een groot bramenbos. Ik heb al een keer bramensap gemaakt. Heel lang prakken, en dan wat water en honing erbij. Zo nu en dan haal ik nog wel even de namen van de smaken door elkaar; ik zei tegen mama dat de bramen heel zoet waren, maar toen zij er eentje nam, zei ze: 'O nee Marte, heel zuur!' Maar de Duitsers kunnen er ook wat van. Die noemen een meer een 'See' en een zee een 'Meer', heel raar! Ik kan al erg goed 'Bitte schoen' en 'Danke schoen' zeggen, dat betekent 'alstjeblieft' en 'dank-je-wel'. Maar toen tijdens een boottochtje een Duitse mevrouw mij aansprak, begreep ik daar niks van, en heb ik overal maar 'ja' op gezegd!

Je kunt hier ook weer heel veel ijsjes kopen, en heel mooie schelpensouveniertjes! Dat heb ik ook een paar keer gedaan! Mama neemt meestal geen ijs: 'Veels te koud', zegt ze dan, maar mij maakt het niet uit hoe warm of koud het is, een ijsje lust ik altijd. Je hebt hier ook Sanddorn-ijs, dat is ijs van een oranje besje dat hier groeit. Mama heeft er een warm sapje van gehad. Zij vond het lekker, maar ik vond dat het stonk. Ik houd het dus gewoon op Waldmeister-ijs. Dat was de superontdekking van deze vakantie!

Tot het volgende verhaal van een volgende reis!
Liefs,
Marte